Sinds ik Queralt verloor heb ik een paar dingen over de verschillende dimensies van rouwverwerking na een miskraam geleerd. Dingen die te maken hebben met mijn eigen ervaring en anderen die te maken hebben met de ervaringen van andere vrouwen die helaas een vergelijkbare situatie hebben moeten beleven.

Een van de dingen die ik heb geleerd is dat, na een miskraam, je het verdriet moet verwerken van het verlies van het kind dat je nooit zal leren kennen. Maar toegevoegd aan dit verdriet is de angst van mogelijke onvruchtbaarheid. Hoewel iedereen blijft zeggen ‘je wordt straks weer zwanger’, de angst voor het tegendeel is sterker. Alles wat we dan kunnen bedenken is: wat als het niet zo is? Wat als we het niet meer worden? Wat gebeurt er als in aanvulling op het verliezen van een kind, we ook alle kans om moeder van een levend kind te zijn hebben verloren?

De redenen voor deze angst kunnen verschillende aanledingen hebben: de oorzaak van het verlies (misschien heeft het ons een bepaalde disfunctie in ons eigen lichaam blootgelegd); het feit dat het bereiken van dit verloren zwangerschap ons jaren en jaren van vruchtbaarheidsbehandelingen heeft gekost en we alle hoop verloren hebben; het feit dat de vruchtbaarheidsbehandelingen ons zonder geld hebben gelaten en we het niet opnieuw kunnen proberen; het feit dat de leeftijd van de moeder al tegen de veertig loopt…

Het is ook anders als je een eerste zwangerschap verliest of er een na de geboorte van een levend kind. Als je al een kind hebt, kan het een beetje –slechts maar een beetje- makkelijker zijn om het verdriet voor een tweede of derde verloren kind te verwerken. Je hoeft tenslotte niet te maken hebben met de angst ‘wat als ik nooit ​​moeder kan zijn’, omdat je het al bent. Maar als je idee van het moederschap nauw verbonden is met een gezin met een aantal kinderen, dan geeft het hebben van al een kind geen soelaas.

Veel mensen die dit niet hebben meegemaakt gaan de fout in wanneer ze denken dat zodra een volgende zwangerschap bereikt wordt en een levend kind geboren is, dat kind het verlorene zal vervangen.

Een levend kind na een verlies helpt bij het genezen van enkele van de dimensies van het verdriet: we zijn eindelijk ​​moeder geworden, of we hebben eindelijk een broertje of zusje voor onze eerste kind gekregen. Maar dat betekent niet dat we kunnen vergeten wat we onderweg verloren hebben.

Ik had nooit gedacht aan mezelf met drie kinderen. Voor mij was twee het ideaal. Noch had ik een voorliefde voor een jongen of een meisje. Eerst kreeg ik een jongen, en toen ik zwanger met Queralt was en ik nog niet wist dat ze een meisje was, had ik de intuïtie (en ik had het verkeerd) dat het weer een jongen was, en daar had ik vrede mee. Sterker nog, het leek me zelfs praktischer. En ik weet zeker dat als ik toen een levend geboren jongen had gehad, ik nooit een dochter zou hebben gemist.

Maar het was niet zo, Queralt was een meisje. En toen ik hoorde dat ze een meisje was en we haar een naam gaven, begon ik me mijn leven met haar voor te stellen. Ik ging in mijn hoofd plannen maken voor de toekomst. Plannen die nooit voldaan werden, omdat ze stierf.

Na het verliezen van Queralt raakte ik gelukkig weer zwanger. Nu is het een jongen. En nu maak ik plannen voor een toekomst met twee jongens, dus. Ik stel me voor hoe Lluc met zijn kleine broertje zal omgaan, hoe ze spelletjes en hobby’s zullen delen (en waarschijnlijk vergis ik me). Maar al deze plannen, al deze beelden van de toekomst kunnen degene die ik met Queralt maakte niet vervangen. Ik zal twee kinderen hebben, wat voor mij altijd al genoeg was geweest, maar ik zal altijd blijven verlangen naar mijn meisje.

Het is niet zo dat ik zou hebben gewild dat mijn tweede jongen een meisje was. Ik neem hem niet kwalijk dat hij een jongen is. Ik had niet liever gewild dat het een ​​meisje was. Het is dat ook al had ik altijd gedacht dat mijn ideale familie er één met twee kinderen was, van nu af aan is het er één met drie kinderen geworden.

Ik heb onlangs gedroomd dat de jongen die ik nu in mijn buik draag al geboren was, maar ik was nog steeds zwanger, of ik was weer zwanger, met Queralt. En op dat moment klopte alles, mijn familie was zoals het zou moeten zijn. Totdat ik wakker werd en ik Queralt miste.

In het mentale beeld van mijn familie zal ik altijd een meisje missen. Maar niet zomaar een meisje: Queralt. Omdat ze bestond. En ze zal altijd worden gemist. Omdat mensen niet vervangbaar zijn, noch doodgeboren kinderen.