In de laatste post schreef ik over de methode van de intuïtieve schrijver. Vandaag zal ik die van de rationele schrijver benaderen. Die is –zoals ik al zei– de methode die het meest beschreven is in schrijfhandboeken.

De rationele schrijver denkt altijd vóór het schrijven van het verhaal, hij maakt een planning en werkt het idee uit, voordat hij begint scène voor scène te schrijven. Bij het denken en plannen kan men op vele manieren te werk gaan.

Er wordt gezegd dat Franz Kafka zijn romans in zijn hoofd bewerkte en hij geen enkele woord schreef, totdat hij het hele verhaal goed had gedacht. Zodra hij het van a tot z in zijn hoofd had ontrafeld, begon hij te schrijven.

De meeste rationele schrijvers schrijven echter wel voor het schrijven van de roman. Ik bedoel dat ze schema’s maken, synopsis, beschrijvingen van personages, storyboards, wat dan ook, om het skelet van het verhaal voor te bereiden. De rationele schrijver, evenals de intuïtieve, kan ook vanuit een vaag idee gaan werken, vanuit een vonk van intuïtie, iets wat hem doet denken dat er een verhaal achter die eerste vonk is. Maar in plaats van beginnen met doelloos schrijven –net als de intuïtieve schrijver–, wat hij doet is nadenken over hoe hij die eerste vonk kan ontwikkelen. Hoe kan dat worden omgezet in scènes, personages, hoofdstukken die het uiteindelijke verhaal gaan worden.

Er zijn rationele schrijvers die het idee beginnen te bewerken door het schrijven van een synopsis. Ze beschrijven daarna de personages, en dan bewerken ze die eerste synopsis tot een reeks van meer gedetailleerde samenvattingen van elk hoofdstuk, of zelfs van elke scène. Wanneer ze de structuur klaar hebben, gaan ze verder met het schrijven van elke scène, elk hoofdstuk, op basis van wat ze eerder hebben besloten.

Er zijn rationele schrijvers die beginnen door te beslissen hoeveel hoofdstukken hun roman zal hebben en hoeveel pagina’s in elk hoofdstuk zullen gaan, dan verdelen ze alle gebeurtenissen die het verhaal zou moeten hebben door de hoofdstukken. Daarna werken ze elk hoofdstuk grondig in detail: ze beschrijven personages en plaatsen, ze doen onderzoek om het verhaal geloofwaardig te maken, ze verzamelen voor elk hoofdstuk alle externe informatie en alle ideeën die ze krijgen, en als ze eenmaal genoeg materiaal voor elk hoofdstuk hebben, dan beginnen ze met schrijven.

De gemeenschappelijke noemer van de rationele schrijvers is dat wanneer ze beginnen met schrijven, ze alles wat er in het verhaal zal gebeuren al kennen. Ze kunnen beter hun werklast inschatten, ze kunnen gemakkelijker met hun uitgever de leveringsdatum van het manuscript afspreken, en ze kunnen over hun verhaal met kennis van zaken spreken lang voordat ze het hebben geschreven.

Het is duidelijk dat als iemand nooit een roman heeft geschreven, het makkelijker is om hem of haar rationele richtlijnen te geven voor het schrijven. Je kunt hem vragen om na te denken over het verhaal, dan een schets of synopsis te maken, en uiteindelijk dat in scènes te ontwikkelen. Dit is duidelijker en minder angstaanjagend dan te zeggen: begin gewoon met schrijven en zie maar waar het verhaal je brengt. Maar het feit dat de rationele methode makkelijker is uit te leggen, dat het begrijpelijker is, is geen reden om de intuïtieve werkwijze te negeren.

Zoals ik al in eerdere posts zei, om ​​schrijver te zijn hoeft men niet honderd procent intuïtief of honderd procent rationeel te zijn. Beide modellen zouden de twee tegenoverliggende uiteinden van een oneindige lijn kunnen zijn en elke auteur zou te vinden kunnen zijn in een uiteinde of op een tussenliggend punt van deze lijn.

Het is ook mogelijk dat een auteur zijn hele leven vanaf hetzelfde punt van deze lijn werkt, of dat, afhankelijk van de roman die hij schrijft, hij naar een verschillend, meer rationele of meer intuïtieve plaats gaat. En het kan zelfs zo zijn dat een auteur een roman in een volledig intuïtieve manier begint en dat hij halverwege het werk alles een order en een structuur besluit te geven, waarmee hij de afwerking op een rationele manier afhandelt.

Het allerbelangrijkste is altijd (en vergeef me als ik me herhaal) dat iedereen een eigen weg moet vinden. En om dat goed te doen, moet men daarvoor alle snelwegen, wegen en paden tot hun beschikking kennen.