Ik heb altijd bewondering gehad voor mensen die een blog schrijven. Het vereist veel discipline, veel te zeggen hebben, of heel graag met de wereld willen delen wat men denkt of meemaakt.

Hoewel ik in mijn werk als docent me vaak in de positie bevind van tegenover een grote groep luisteraars te moeten spreken, in mijn privé leven gaat het anders. Ik geef altijd de voorkeur aan het luisteren naar wat anderen te zeggen hebben, boven op het zelf spreken terwijl anderen naar me luisteren. In al mijn WhatsAppgroepen ben ik waarschijnlijk degene die het minst zegt. Ik heb twitter en facebook , maar ik gebruik ze nauwelijks. Als het gaat om het delen van wat ik denk of wat ik meemaak, voel ik met best op mijn gemak in kleine groepen, met weinig luisteraars, hoe minder hoe beter. Daarom heb ik altijd gedacht dat ik geen blogger zou kunnen worden.

Wat ik wel zou kunnen hebben, is de discipline van bloggers. Bijvoorbeeld: Ik heb nog nooit een blog geschreven, maar ik schrijf dagelijks een brief –ja, een ouderwetse brief, pen op papier, envelop, postzegel en op naar de brievenbus– aan een bevriende kunstenares in Rotterdam. Sinds 2 april 2001. Elke dag. We zijn binnenkort 15 jaar bezig. En we zijn niet van plan om te stoppen.

Ik zou dus de discipline kunnen hebben om een blog te houden. Maar, wat heb ik nou te vertellen? Dit was wat mij tot nu toe afremde als ik dacht om een blog in mijn website te openen.

Maar in de afgelopen maanden zijn er twee zaken die mijn leven hebben geraakt en waarvan ik denk dat ze interessant genoeg zijn om erover te schrijven in de vorm van blogberichten. Het zijn twee heel verschillende thema’s, maar allebei zeer belangrijk voor mij. Het zijn twee zaken die veel mensen niets zullen zeggen, maar voor degenen die wel geïnteresseerd zullen zijn, denk ik dat het nuttig kan zijn om mijn ervaringen en ideeën erover te delen.

Het eerste thema heeft een professionele kant, maar gaandeweg heb ik ook ontdekt dat het veel meer is dan alleen maar een thema voor schrijvers, het is een probleem dat iedereen kan raken die ooit zich zwart op wit heeft moeten uiten. Van de tiener die een werkstuk voor school moet schrijven tot de ondernemer die zijn business plan moet voorbereiden, maar ook voor iedereen die e-mails, professioneel of privé, typt.

Het gaat om hoe we schrijven, hoe we altijd hebben geleerd dat we eerst moeten nadenken voordat we schrijven en hoe ik er volledig van overtuigd ben dat dit niet waar is. Niet iedereen moet denken vóór het schrijven. Er zijn mensen die het wel kunnen, en er zijn er ook die dat niet lukt. De mensen die het niet lukt zijn niet bepekt in hun schrijfkunde. De mensen die niet kunnen denken voor het schrijven moeten het gewoon anders doen. Ze moeten denken terwijl ze schrijven, of na het schrijven. En hoe doe je dat? Dit is wat ik hier wil delen.

Het tweede thema is heel persoonlijk, en het komt voort uit een traumatische gebeurtenis die ik in deze moeilijke 2015 die we zo gaan sluiten heb geleefd. Het gaat om perinatale sterfte. Het verlies van een kind voordat het wordt geboren. Want ik verloor mijn dochter Queralt op de 18de week zwangerschap op 25 mei 2015 en sinds die dag ben ik iemand anders. Vanaf die dag heb ik me gerealiseerd dat in de wereld een verdeling zou kunnen worden gemaakt tussen de mensen die weten wat het betekent om een ​​kind voor de geboorte te verliezen en die die dat niet weten. Vroeger wist ik dat ook niet. Nu wel, en ik ben anders. De eerste post in dit blog schreef ik alleen voor mijn ogen, niet wetende dat het uiteindelijk een blogbericht zou worden. Maar toen de dag kwam dat Queralt geboren had moeten worden, voelde ik de dringende noodzaak om wat ik had geschreven te publiceren. Voor Queralt en voor alle andere kinderen die niet geboren zijn en voor al hun moeders. En het is ook voor hen allemaal, dat ik wil schrijven hoe het was om Queralt te verliezen, wat ik ervan geleerd heb, en wat ik achteraf anders zou hebben gewild en gedaan.

En vandaag, na een paar weken erover nadenken, heb ik uiteindelijk besloten om langzaamaan al mijn gedachten rondom deze twee thema’s zwart op wit te zetten en op mijn blog te posten zodat degenen die er meer over willen weten, het kunnen lezen.