In het Nederlands hebben we het woord miskraam, om het spontaan verliezen van een zwangerschap te benoemen. In mijn taal, (Catalaans) en ook in het Spaans, moeten we abortus zeggen. Spontane abortus, oké, maar eigenlijk zegt iedereen gewoon abortus. Maar een abortus is niet hetzelfde als een miskraam.

Wat mij overkwam is dat mijn dochter in mijn buik doodging en ik merkte het niet eens. We hadden twee of drie dagen ervoor haar hart gehoord, toen het stopte. Ik was in de weken waarin het normaal is om de bewegingen van de foetus op te merken, maar waarin het ook niet vreemd is om ze niet te voelen. En ik merkte nog geen beweging op, maar ik was niet ongerust. Totdat ik het routine bezoek aan de verloskundige op week 18 had, en toen hoorden we geen hart. Het was gestopt. Daarna werd mijn bevalling opgewekt en ik ‘beviel’ van een dood meisje van 15 weken zwangerschap.

Mijn dochter had al een naam, ze was zeer welkom en we hielden van haar. Wat gebeurde is dat haar hart stopte. En niemand weet waarom.

Het kan niet zo zijn dat, in mijn taal, wat mij gebeurd is, hetzelfde naam heeft dan wanneer een zwangere vrouw haar zwangerschap besluit te beëindigen (wat natuurlijk haar recht is).

Sindsdien denk ik dat we een woord zoals ‘miskraam’ in het Catalaans en het Spaans zouden moeten hebben, om de spontane abortussen te benoemen, want ik vind het heel moeilijk om te zeggen dat ik een abortus had, hoewel mijn zwangerschapsdossier het heel duidelijk zegt.

Maar ik voel het niet zo.

In mijn roman ‘Landen’ bedacht ik Ana Mei Balau, een vrouw die werkte aan het verzinnen van ontbrekende woorden in sommige talen. Weinig wist ik toen dat ik op een dag zo veel een woord in mijn eigen taal zou missen.